Witamy na naszej stronie

kancelaria prawna

Zapraszamy

Oby ten dzień był udany :)

porady prawne warszawa

druk ulotek warszawa

W odniesieniu do umowy partnerstwa oraz odpowiednio do każdego programu, każde państwo członkowskie powinno zorganizować partnerstwo z przedstawicielami właściwych władz regionalnych, lokalnych, miejskich i innych instytucji publicznych, partnerów gospodarczych i społecznych oraz innych właściwych podmiotów reprezentujących społeczeństwo obywatelskie, w tym partnerów działających na rzecz ochrony środowiska, organizacji pozarządowych i podmiotów odpowiedzialnych za promowanie włączenie społecznego, równości płci i niedyskryminacji, w tym także, w stosownych przypadkach, organizacji patronackich takich, instytucji i podmiotów. Celem takiego partnerstwa jest zapewnienie poszanowania zasad wielopoziomowego zarządzania, a także pomocniczości i proporcjonalności, oraz specyfiki ram i instytucjonalnych prawnych różnych dla poszczególnych państw członkowskich, zapewnienie odpowiedzialności zainteresowanych podmiotów za planowane interwencje oraz korzystanie z doświadczenia i wiedzy stosownych podmiotów. Państwa członkowskie powinny określić najbardziej reprezentatywnych właściwych partnerów. Wśród tych partnerów powinny się znaleźć instytucje, organizacje i grupy, które mogą mieć wpływ na przygotowywanie stosownych programów lub mogłyby odczuwać skutki ich przygotowywania i wdrażania. W tym kontekście państwa członkowskie powinny mieć też możliwość określenia w stosownych przypadkach, że odpowiedni partnerzy to organizacje patronackie, tj. związki, federacje lub konfederacje odpowiednich władz regionalnych, lokalnych i miejskich, a także innych podmiotów, zgodnie z mającymi zastosowanie przepisami krajowymi i praktykami przyjętymi w danym kraju.

Państwa członkowskie powinny skoncentrować wsparcie, aby zapewnić, że jego wkład w osiąganie celów Unii będzie znaczący, zgodnie ich szczególnymi krajowymi i regionalnymi potrzebami rozwojowymi Należy określić warunki wstępne, a także zwięzły i wyczerpujący zbiór kryteriów oceny ich spełnienia, że niezbędne wymogi dla skutecznego i efektywnego wykorzystania wsparcia Unii zostaną spełnione. W tym celu warunki wstępne powinny mieć zastosowanie do priorytetu danego programu tylko wtedy, gdy mają one bezpośredni i rzeczywisty związek ze skutecznym i efektywnym osiągnięciem konkretnych celów szczegółowych priorytetu inwestycyjnego lub priorytetu Unii oraz bezpośredni wpływ na osiągnięcie tych celów, mając na względzie fakt, że nie w każdym przypadku to rzeczywiste powiązanie musi występować między celem szczegółowym a warunkami wstępnymi, ustanowionymi w przepisach dotyczących poszczególnych funduszy. Ocena spełnienia warunków wstępnych powinna wziąć pod uwagę, w stosownych przypadkach, zasadę proporcjonalności w odniesieniu do poziomu przyznanego wsparcia. Spełnienie mających zastosowanie warunków wstępnych powinno być ocenione przez państwo członkowskie w ramach przygotowywania programów i, w stosownych przypadkach, umowy partnerstwa. Komisja powinna ocenić spójność i adekwatność informacji przedstawianych przez państwa członkowskie. W przypadkach, w których mające zastosowanie warunki wstępne nie są spełnione w określonym terminie, Komisja powinna mieć uprawnienia do zawieszenia płatności okresowych dla danych priorytetów programu, zgodnie z precyzyjnie określonymi zasadami.

Niniejsze rozporządzenie powinno umożliwiać abonentom korzystanie podczas czasowej obecności w innym państwie członkowskim z tych usług online w zakresie treści, które abonują oni w państwie członkowskim ich zamieszkania. Abonenci powinni kwalifikować się do możliwości transgranicznego przenoszenia usług online w zakresie treści jedynie wówczas, gdy mieszkają w jednym z państw członkowskich Unii. Dlatego niniejsze rozporządzenie powinno zobowiązywać dostawców usług w zakresie treści online do korzystania z rozsądnych, proporcjonalnych i skutecznych środków, które mają na celu weryfikację państwa członkowskiego zamieszkania ich abonentów. W tym celu dostawcy powinni stosować środki weryfikacji wyszczególnione w niniejszym rozporządzeniu. Nie wyklucza to możliwości zawarcia umowy między dostawcami a podmiotami praw dotyczącej tych środków weryfikacji w granicach niniejszego rozporządzenia. Celem tego wykazu jest zapewnienie pewności prawa w odniesieniu do środków weryfikacji, jakie mają być stosowane przez dostawców, a także ograniczenie ingerowania w prywatność abonentów. W każdym przypadku należy wziąć pod uwagę skuteczność i proporcjonalność danego środka weryfikacji w danym państwie członkowskim i w odniesieniu do danego rodzaju usług online w zakresie treści. Z wyjątkiem sytuacji, kiedy państwo członkowskie zamieszkania abonenta można ustalić z wystarczającą pewnością na podstawie jednego środka weryfikacji, dostawcy powinni stosować dwa środki weryfikacji. W przypadku gdy dostawca ma uzasadnione wątpliwości dotyczące państwa członkowskiego zamieszkania abonenta, powinien on mieć możliwość ponownego zweryfikowania państwa członkowskiego zamieszkania abonenta. Dostawca powinien wdrożyć niezbędne środki techniczne i organizacyjne wymagane obowiązującymi przepisami w zakresie ochrony danych potrzebne do przetwarzania danych osobowych zgromadzonych do celu weryfikacji państwa członkowskiego zamieszkania abonenta na mocy niniejszego rozporządzenia. Przykłady takich środków obejmują udzielanie osobom przejrzystych informacji o metodach stosowanych do weryfikacji i o jej celu, a także odpowiednie środki bezpieczeństwa.    

Obowiązujące zasady dotyczące odsetek generowanych przez płatności zaliczkowe należy uprościć, ponieważ powodują one nadmierne obciążenia administracyjne zarówno dla odbiorców, jak i dla służb Komisji oraz są źródłem nieporozumień między służbami Komisji a odbiorcami. Dla uproszczenia, szczególnie w odniesieniu do beneficjentów, oraz zgodnie z zasadą należytego zarządzania finansami należy znieść obowiązek generowania odsetek od płatności zaliczkowych oraz ich odzyskiwania. Powinna jednak istnieć możliwość wprowadzenia takiego obowiązku w umowie o delegowaniu zadań, aby pozwolić na ponowne wykorzystanie odsetek wygenerowanych z płatności zaliczkowych na programy, odliczenie takich odsetek od wniosków o płatność lub odzyskanie takich odsetek.

Małe, średnie i duże jednostki powinno się definiować i odróżniać poprzez odniesienie do sumy bilansowej, przychodów netto ze sprzedaży i średniej liczby zatrudnionych w roku obrotowym, ponieważ kryteria te zwykle są obiektywnym wskaźnikiem wielkości jednostki. Jeżeli jednak jednostka dominująca nie sporządza skonsolidowanego sprawozdania finansowego dla grupy, państwa członkowskie powinny mieć możliwość podejmowania kroków, jakie uznają za konieczne, by wymagać klasyfikowania takiej jednostki, jako większej, określając jej wielkość i wynikającą z tego kategorię w ujęciu skonsolidowanym lub zagregowanym. Jeżeli państwo członkowskie stosuje jedno lub kilka opcjonalnych zwolnień dla mikrojednostek, mikrojednostki należy definiować także poprzez odniesienie do sumy bilansowej, przychodów netto ze sprzedaży oraz średniej liczby zatrudnionych pracowników w roku obrotowym. Państwa członkowskie nie powinny mieć obowiązku definiowania odrębnych kategorii średnich i dużych jednostek w swoich przepisach krajowych, jeżeli średnie jednostki podlegają tym samym wymogom, co duże jednostki.

Sprawozdanie z działalności i skonsolidowane sprawozdanie z działalności stanowią istotne elementy sprawozdawczości finansowej. Należy przedstawić rzetelny przegląd rozwoju przedsiębiorstwa i jego sytuacji, stosownie do jego rozmiarów i poziomu złożoności. Informacje nie powinny ograniczać się do aspektów finansowych działalności jednostki; należy też uwzględnić analizę środowiskowych i społecznych aspektów działalności jednostki niezbędnych do poznania rozwoju jednostki, jej wyników lub sytuacji. W przypadkach gdy skonsolidowane sprawozdanie z działalności oraz sprawozdanie z działalności jednostki dominującej są przedstawiane łącznie, właściwe może być zwrócenie większej uwagi na kwestie, które są istotne dla jednostek objętych konsolidacją traktowanych jako całość. Jednakże z uwagi na potencjalne obciążenie, jakie może to stanowić dla małych i średnich jednostek, należy ustanowić przepis, zgodnie z którym państwa członkowskie mogą zrezygnować z obowiązku przedstawiania informacji niefinansowych w sprawozdaniu z działalności takich jednostek.